यात्रा

हिजो एका बिहानै मामा घरको दैलो टेकियो । सुवास भन्दै थियो यसरी उज्यालो नहुँदै जाँदा कता तरसने हुन् । आँखा मिच्दै ढोका उघारेर बाहिर निस्कदा हजुर आमाले हामीलाई देखिहाल्नु भयो । अबुइ भन्ने शब्द उहाँको मुखबाट फुत्कियो । सुवासले थप्यो 'हामीले कता तस्रने हुन् भन्दै आएको हजुर आमाले अबुइ भने पछि त त्यस्तै भयो ।"
आइतबार पाँच बजे नारायणगढबाट मोटर साइकलमा सुवास र म पश्चिम तर्फ लाग्दा उताको क्षितिज केही अध्यारो देखिन्थ्यो । जेठ महिनामा हावाहुरीसँगै केही बेर पानी पर्नु सामान्य थियो । बुटवल नगइ नहुने भएकाले क्षितिज धमिलिए पनि यात्रा रोक्नु मनासिव थिएन । पानी आउला थामिएला भन्ने विश्वासले वाइक दौडाइयो ।
जे जस्तो भए पनि पानी नआउँदै दाउन्ने कट्नु पर्ने योजना थियो । एक पटक हेटौडा जाँदा पानी परेको समयमा वाइक नराम्ररी चिप्लिएको घटनाले पानी परेका बेलामा वाइक कुदाउन चाहिने जति आत्मविश्व्ास आउन छाडेको थियो । दाउन्नेको त्यो जब्बर उकालो ओरालेमा पानी आएपछि वाइक चलाउदा के हुने के नहुने दुविधा बढ्ने भएकोले पहाड पार नहुँदासम्म पानी नपरोस भन्ने कामना गर्दै थियौं ।
साँझ पख राजमार्गमा भिडभाड अत्याधिक हुने । वाइक सोचेको स्पिडमा दौडाउन गाह्रै भयो । सात बजेसम्म उज्यालो हुने बेलामा त्यस दिन डम्म थियो आकास तुवालो लागे जस्तो । कतै विश्राम नगरिकन एकोहोरो जाँदा पनि डण्डा कटेर चोरमारा आउने आउने बेलामा जंगलमा पानीका एक दुई छिटाले निधार छोयो ।
चोरमारा कटेर अरुणखोला पार नहुँदासम्म अध्यारो र बादलको मात्रा बाक्लिन थाल्यॊ । दुम्किवास आउने आउने बेलामा बाटोमा वाइकनै हुत्याउे गरेर हावा चल्न थाल्यो । दाउन्ने चढ्ने उकालो सुरु हुनै लाग्दा पानीका छिटा बढ्न थाले । हेर्दा हेर्दै ह्वार्रै पानी आयो । आडैको एउटा स्टाफ होटलमा छिरेर केही बेर बस्ने अनि पहाड चढ्ने निधो लियौं हामीले ।
निकै जोडले दर्केर पानी आयो । यो पानीमा दाउन्नेको उकाले चढ्नु छ भन्ने कल्पना गर्दा मन अत्तालिन सुरु भयो । कुनै दिन पानी आएका बेलामा चलाउँदा बाइक पल्टिएको थियो भन्ने कुरा अब बिस्रनुको विकल्प थिएन । चिया खादै पुरानो क्षण पखाल्ने जमर्को थाल्यौ हामीले । केही बेरपछि आकास थामियो ।
तर ह्वार्र आउने र छाड्ने पानीबाट बच्न रेनकोटको साहार लिन आवश्यक थियो । रक्षा गर दाउन्ने माई भन्दै हेडलाइट अन गरेर सुरु भयो चढाइ । पछाडी बसेको सुवाससँग कुराकानी सुरु भयो । चेन्नइमा इन्जिनियरिङ पढ्दै गरेको सुवासले हामीभन्दा अगाडी लागेको एउटा ट्रकलाई देखाउँदै भन्यो 'दाइ त्यो पछाडीको दुई चक्कालाई बीचोबीच पारेर गोलाकार वस्तु किन झुण्डिएको थाहा छ ?"
सामान्य लाग्ने त्यो गोलाकार बस्तुको भूमिका निकै बेजोडको रहेछ । हामीले त कहिल्यै वास्ता नगरेका त्यो के हेला भनेर । बाइकका लागि दाउन्नेको उकालो अपरिचित थिएन । मनमा गढेको पानी परेका बेला चलाउँदा पल्टने त्रासले मात्रै केही असजिलो बनाएको थियो । तर मनमा त्यो सम्झना पर्न नदिएपछि अगाडी बढ्न केही सकस भएन । सकुशल कट्यो दाउन्नेको उकालो ।
बर्दघाट टेकेपछि बल्ल नयाँ ठाउँमा आए जस्तो लाग्छ । दाउन्नेसम्मको माहौल सवै चितवनको जस्तै । यस्तो लाग्नुको अर्थ हामी बुटवलको नजिक आयौं भन्ने पनि हो । पानी यता नपरेको होला भन्ने अनुमान गलत भयो । यता त भर्खर पानी आउन सुरु हुँदै थियो । तर धेरै पर हेर्दा सुनौलो बादलको टुक्रा देखिन्थ्यो । बुटबल त्यही हो भन्ने अनुमान लगाउँदै हामीले थप अन्दाज लगायौ 'त्यता त परेको छैन होला पानी ।"
वासा भन्ने गाउँमा पुग्दा नपुग्दै अध्यारो झपक्कै भएर आयो । हाइवेमा गाडीको भिड बढ्न थाल्यो । हेडलाइट डिम गर्न अटेर गर्ने चालकहरुले आफै जोगिएर जाउँ भनिरहेका थिए । उता बुटवलबाट सानीमाको तारन्त्ार फोन आउथ्यो । धन्न त्यता पानी आएको रहेन छ । नभए सानीमाको अर्डर आउने थियो 'बाइक चलाउँदै नचलाउ त्यतै बस ।"
भुमही पुग्दा फेरि जोडले हुरी सुरु भयो । आकास पनि चम्कन थाल्यो नराम्रोसँग । रेनकोटको टोपी र हेलमेटको पर्खाल छिचोलेर पनि कानै थर्काउने आवाज आउथ्यो चट्याङको । त्योभन्दा अघि चम्कने बिजुली सातो नै खाने खालको हुन्थ्यो । चमक्क बिजुली देखापर्दा सारा संसारको झलक पाइन्यो अनि झमक्कै अध्यारो । कतै हेडलाईट खाइदिने हो कि भन्ने त्रास पनि बढ्यो ।
पानीआँधी र चट्याङ छिचोल्दै रुपन्दैही प्रवेश गर् यौं । तर देवदह छुन नपाउँदै वरपरको बत्ती भुयाप्पै निभ्यो । निकै होसियारीसँग वाइक हाक्दै नारायणगढबाट हिडेको साढे तीन घण्टामा पुगियो बुटवल । घरमा खाना तयार थियो । त्यसपछि लगत्तै धेरै कुराहरु गर्नु पर्ने थियो । राती जति बेला सुते पनि बिहान पाँच बजे उठेर मामा घर नगइ भएको थिएन । भोलिपल्ट चाडैभन्दा चाडै चितवन फर्कनु पनि थियो ।
बिहान पाचै बजे उठेर भेटघाट सुरु गर्दा पनि मुख्यमुख्य तीनचार ठाउँभन्दा अन्यत्र जानै सकिएन । १० बजे चितवन नै पुग्ने योजना थियो तर त्यो बेलासम्म बुटबल मै थिए म । तर ठिक १० बजे त्यहाँबाट हिँडे । वाइकमा अघिल्लो दिन सुवास थियो । फर्कदा एक्लै । साथै बाटोमा अघिल्लो दिनको जस्तो अपुठ्याराहरु पनि थिएनन् । आकास सफा थियो । बाटो पनि खुला नै । पैदल यात्रु पनि कमै देखा परे, क्या आनन्द ।