नेपालका कम्युनिष्टहरुलाई संसदीय परिपाटीमा सफल बनाउने श्रेय मदनकुमार भण्डारीलाई जान्छ । भण्डारीले बहुदलीय जनवादको सिद्धान्त अपनाएर एमालेलाई त्यस अनुरुप हिडाए । पार्टीको महासचिवव भएका बेलामा वि.स. २०४८ सालमा संसदको निर्वाचन भयो । जसमा उनको पार्टीले चमात्कारिक नतिजा ल्यायो ।
सिद्धान्तकारका साथसाथै धारा प्रवाह रुपमपा भाषण गर्न सक्ने नेताको पहिचान बनाएका भण्डारीको वि.स.२०५० सालको जेठ तीन गते चितवनको दास ढुंगामा भएको जिप दुर्घटनामा परेर निधन भयो । सो घटनामा उनीसँगै पार्टीका तत्कालिन संगठन विभाग प्रमुख जिवराज आश्रितको पनि ज्यान गयो ।
मदन आश्रितको निधनसँगै यो घटना नेताहरुको ज्यान लिने नियतले गराएको भन्ने टिप्पणी अहिलेसम्म पनि सन्न पाइन्छ । दुई नेताको मृत्युपछि देश व्यापी तरंग आयॊ । प्रतिक्षालय र चौतारा पनि ठाउँठाउँमा बने मदनआश्रितको नाममा । साथै उनका भाषण र विचारको प्रवाह पनि एकदमै हुन थाल्यो देशका कुना कुनासम्म ।
उनले भनेको राजनीतिमा थकाइ भन्ने शब्दावली नै हुँदैन भन्ने वाक्य राजनीतिककर्मीका लागि आदर्श बचन भएको छ । कम्युनिष्ट हुन् या काँग्रेस सवैको ओठबाट निस्कने गर्छ यो बाक्य । महान नेताको यस उदगारलाई मैले काट्न खोजेको पक्कै होइन तर मलाई लागेको कुरा के हो भने थाकाइ त जसलाई पनि जहाँ पनि लाग्छ नि होइन र ?
भण्डारी माक्स्रवादी सिद्धान्तमा विश्वास गर्दथे । माक्सवादले द्वन्द्वात्मक भौतिकवादमा विश्वास गर्छ । दुई बस्तुबीच जहाँ पनि संघर्ष हन्छ भन्ने यसको सार हो । संघर्षमा सधै माथि परिन्छ भन्ने ठान्नु उपयुक्त नहोला । संघर्षमा कहिले को त कहिले को माथि हुन्छ । तल परेका बेलामा सधै यस्तै हुन्छ भनेर निरास हुन भएन ।
काम गर्दा थकाइ पनि लाग्छ भन्ने सत्यलाई किन भुल्ने । थकाइ लागेपछि बसेको बस्यै हुनु पो भएन । केही क्षण विश्राम लिए अगाडी बढ्न झनै सजिलो हुन्छ । राजनीतिक भाषामा यसलाई शक्ति संचय भन्छन् । हिड्दै गर्दा थकाइ लागे चौतारामा बस्ने गरिन्छ । यात्रा थाल्दा बाटोमा सुस्ताउने त्यस्ता उपयुक्त चौताराहरु कहाँ कहाँ छन् हेक्का गरेर योजना बनाए राम्रो ।
भण्डारीले थकाइ भन्ने शब्दलाई शब्दावली भने भनेर भाषा विज्ञहरुले व्याकरणको दृष्टिबाट केही आलोचना पनि नगरेका होइनन् । मैले यहाँ राखेको कुराहरु त्यो ढंगको तथ्यपूर्ण अवश्य छैन । मनमा लागेको कुरा मात्रै व्यक्त गर्ने मेरो जमर्को हो । अन्तिममा स्वर्गीय नेता मदनकुमार भण्डारी र जिवराज आश्रितप्रति हार्दिक श्रादांजली ।
सिद्धान्तकारका साथसाथै धारा प्रवाह रुपमपा भाषण गर्न सक्ने नेताको पहिचान बनाएका भण्डारीको वि.स.२०५० सालको जेठ तीन गते चितवनको दास ढुंगामा भएको जिप दुर्घटनामा परेर निधन भयो । सो घटनामा उनीसँगै पार्टीका तत्कालिन संगठन विभाग प्रमुख जिवराज आश्रितको पनि ज्यान गयो ।
मदन आश्रितको निधनसँगै यो घटना नेताहरुको ज्यान लिने नियतले गराएको भन्ने टिप्पणी अहिलेसम्म पनि सन्न पाइन्छ । दुई नेताको मृत्युपछि देश व्यापी तरंग आयॊ । प्रतिक्षालय र चौतारा पनि ठाउँठाउँमा बने मदनआश्रितको नाममा । साथै उनका भाषण र विचारको प्रवाह पनि एकदमै हुन थाल्यो देशका कुना कुनासम्म ।
उनले भनेको राजनीतिमा थकाइ भन्ने शब्दावली नै हुँदैन भन्ने वाक्य राजनीतिककर्मीका लागि आदर्श बचन भएको छ । कम्युनिष्ट हुन् या काँग्रेस सवैको ओठबाट निस्कने गर्छ यो बाक्य । महान नेताको यस उदगारलाई मैले काट्न खोजेको पक्कै होइन तर मलाई लागेको कुरा के हो भने थाकाइ त जसलाई पनि जहाँ पनि लाग्छ नि होइन र ?
भण्डारी माक्स्रवादी सिद्धान्तमा विश्वास गर्दथे । माक्सवादले द्वन्द्वात्मक भौतिकवादमा विश्वास गर्छ । दुई बस्तुबीच जहाँ पनि संघर्ष हन्छ भन्ने यसको सार हो । संघर्षमा सधै माथि परिन्छ भन्ने ठान्नु उपयुक्त नहोला । संघर्षमा कहिले को त कहिले को माथि हुन्छ । तल परेका बेलामा सधै यस्तै हुन्छ भनेर निरास हुन भएन ।
काम गर्दा थकाइ पनि लाग्छ भन्ने सत्यलाई किन भुल्ने । थकाइ लागेपछि बसेको बस्यै हुनु पो भएन । केही क्षण विश्राम लिए अगाडी बढ्न झनै सजिलो हुन्छ । राजनीतिक भाषामा यसलाई शक्ति संचय भन्छन् । हिड्दै गर्दा थकाइ लागे चौतारामा बस्ने गरिन्छ । यात्रा थाल्दा बाटोमा सुस्ताउने त्यस्ता उपयुक्त चौताराहरु कहाँ कहाँ छन् हेक्का गरेर योजना बनाए राम्रो ।
भण्डारीले थकाइ भन्ने शब्दलाई शब्दावली भने भनेर भाषा विज्ञहरुले व्याकरणको दृष्टिबाट केही आलोचना पनि नगरेका होइनन् । मैले यहाँ राखेको कुराहरु त्यो ढंगको तथ्यपूर्ण अवश्य छैन । मनमा लागेको कुरा मात्रै व्यक्त गर्ने मेरो जमर्को हो । अन्तिममा स्वर्गीय नेता मदनकुमार भण्डारी र जिवराज आश्रितप्रति हार्दिक श्रादांजली ।
Thank You Rames ji
ReplyDeletemaile Jeev Raj Aasirt ko photo khojeko thiya paiyana
Ram Chandra Acharya
Bharatpur-11
Chitwan
charmnepal@yahoo.com