शुरेसलाई पत्र

साथी शुरेस, धेरै सम्झना । तिमी अष्ट्रेलिया छौं त्यो मलाई थाहा छ । आउने जाने गरेको पनि सुन्ने गर्छु । भेटघाट हुँदैन । सायद तिमीले सम्झेर भेट्ने तहको साथी म अलि परिन होला, त्यसैले देखादेख नभएको । त्यसो त आउदा, फर्कदाको दौडधुपमा फुस्रद पनि कति नै हुन्छ र ? भेटनै पर्नेहरु पनि कति छुटेका हुन्छन कति, त्यसैले भेटेनौ भन्नेमा मेरो त्यति ठुलो गुनासो छैन । तिमी उता भए पनि यो फेसबुकले धेरै नजिक बनाएको छ । के गर्दैछौं सम्मका कुरा होइन के सोच्दौ छौ भन्ने सम्मका अवस्थाहरु यसमा झल्कन्छ ।
भर्खर तिमीले फेसबुकमा एउटा बाक्य राखेका रहेछौं त्यो हेरे । हुन त विदेशमा यो फेसबुकलाई कसरी लिन्छन्, त्यसलाई केका लागि उपयोग गर्छन ? मलाई त्यत्रि थाहा छैन । तर नेपालमा चाहिदो नचाहिदो गर्नलाई फेसबुक उपयोग गर्नेपरिपाटी छ । उटपट्याङ लेख्यो भने कमेन्ट बढी आउछ भन्ने ठान्छन र त्यो उटपट्याङले हद नाघेको हुन्छ कहिले काँही । एक पटक नेपाल टेलिकमले भ्वाइस एसएमएस सुरु गर्दा के कस्तोसम्म दुरुपयोग भयो त्यसको हेक्का तिमीलाई छदैछ । पछि त्यो सेवा बन्द भयो । अझै खुलेको छैन । मलाई लाग्छ फेस बुक पनि त्यही दिशामा बढी रहेको छ ।
मैले तिमीले फेसबुकमा राखेको बाक्यको कुरा गर्दै थिए । भक्ति थापा लगायतले अंग्रेजसँग आत्म समर्पण गरेको भए आज नेपाली हुनुमा यति हिनता बोध हुने थिएन भनेर तिमीले चरम निराशाको कुरा फेसबुक मार्फत सार्वजनिक गरेका रहेछौं । भक्ति थापाहरुले यो देश यस्तो गए गुज्रेको होला भनेर युद्ध लडेका होइनन् । नेताले खाएका हुन यो देश । त्यसमा तिमीलाई जति घृणा छ मलाई पनि त्योभन्दा कम छैन । तर तिमी अहिलेका हाम्रा नेतालाई धिक्कार्नुको साटो ति सपुतहरुलाई किन सराप छौं । चित्त दुखाई यसैमा हो ।
देश जोगाउनलाई उनीहरु लडे, बचाए पनि । देश डुवाउनलाई अहिलेका नेताहरु लडि रहेका छन् फेरि पनि डुवाउन दिनु हुँदैन भनेर कोही अवश्य निस्क्न्छ । सवै तिमी हामी जस्ता निराश र निर्वल मात्रै छैनन् । तिमी हामीलाई यो देश डुबेमा पनि मतलब छैन । किन भने उहील्यै डुबेको भए राम्रो भनेको अब पनि डुबे हुन्छ भन्ने कामना गरे बराबर हो । तर शुरेश हजारौं नेता मिलेर घचेड्दा पनि नडुबेको यो देश तिमी हामी जस्ता लाखौंको कामनाले पनि डुब्दो रहेनछ ।
हुन त बनाउँन सक्छु भन्ने विश्वास बोकेका इमान्दार नेता गगन थापा समेत अचेल निरास हुन थालेका छन् । तिमी हामीको के कुरा । तर पनि के होइछ भने शुरेस बनाउने संकल्प गरेमा एक दुईजनाले नै बनाउन सक्दो रहेछ देश । नेपालकै कुरा गरांै या अरु देशका केहीको इमान्दार प्रयासले बनेको हुन्छ देश । दुई चारजना नै हुन्छन् देश बनाउने जस्तै तिमीले सम्झेका ऐतिहासिक महापुरुष पनि दुईचारजना नै छन । उनीहरुले देशको मात्रै उद्धार गर्दैनन् लाखौं कपुतहरुको पनि बैतरणी तारिदिन्छन् ।
भालि सम्झदा नायकहरु मात्रै सम्झनै हो । देश बिगार्नेहरु को को हुन उनहरुको लेखा कतै हुँदैन । तिमी हामीले जे भोग्यौं त्यो कालखण्ड बाहेक कपुतहरुको अस्तित्व हरदै रहन्न । यो देश सर्लक्क सप्रेर गयो भने यसलाई बिगार्ने को को हुन भन्ने इतिहास पटक्कै लेखिदैन । त्यसैले सपुतहरुले देशलाई सुधार्ने मात्रै होइन कपुतको पाप पनि पखाल्छन् । त्यस्ता महान आत्माहरुलाई हामी नधिक्कारौं मात्रै भन्न खोजेको हो मैले । हिन्दी सिनेमा 'रंग दे वसन्तीमा " सम्वाद छ 'कुनै देश आफै बन्दैन । त्यसलाई बनाउनु पर्छ । हामी बनाउँछौं यो देश ।" तिम्रा मेरा व्यक्तिगत समस्या अनगिन्ति छन् । त्यसैबाट पार पाउन सकि राखेका छैनौं । कुनै बेला देशको बारेमा पनि सोच्न थाल्यौं भने यहाँका समस्याका बारेमा पिरोलिन मन लाग्यो भने 'रंग दे वसन्तीको" संवादलाई सम्झेमा राम्रै होला, होइन र ?