ब्लाङकेट पोलेर आगो ताप्नेहरु

माघको जाडेमा आगो त्यसै प्यारो हुन्छ । आगोले शरीर तताउने हो । आगोले जहाँ बोल्यो त्यही ताप दिन्छ । मगलको आगो बाहेक अरु आगोलाई उही स्वरुपमा चाहेको ठाउँमा लौजान सकिन्न । बलेको ठाउँमा गुजुमुज्ज भएर बस्यो ताप्यो हिड्यो । सिरक ब्ल्ाङकेट च्यादर पछ्यौराले पनि शरीरलाई ताप दिन्छ । अनि यि बस्तुहरुको विषेशता आगोकोभन्दा फरक पनि छ । जस्तै साना खाले सिरक र सवै प्रकारा च्यादर ओढेरै एक ठाउँबाट अर्को ठाउँ गइआइ गर्न सकिन्छ । जाडो हुँदा झिक्यो ओढ्यो नभए पटाएर राख्यो ।
अब यस्तो सजिलो बस्तुलाई सवैले जोगाएरै राख्छन् । एउटा माघ गए अर्को आउँछ त्यो बेलालाई पनि चाहिन्छ । सिरक च्यादर ब्लाङकेटको सक्दो संरक्षण गर्नु मानवीय स्वभाव नै हो । आगो ताप्नु पनि उसै गरि लालायित हुन्छ यो जाडोमा । आगो बाल्न दाउरा चाहिन्छ भन्ने कस्लाई थाहा नभएको हो र । तर दाउरा बाहेक भुस र अरु धेरै चिजबाट पनि बाल्ने र त्यो आगो ताप्ने गरिन्छ जाडोमा । तर मुढोको आगो सवैभन्दा मज्जाको हुन्छ ।
मुढो नपाइएमा काम चलाउने चिज अरु धेरै हुन्छन् । तर अरु बेला ओढ्न काम लाग्ने जाडोको अत्यन्त भर पर्दो साथी ब्लाङकेट बालेर आगो ताप्ने कुरा यो त असामान्य मनस्थितिकाले नै गर्ने काम हो । जो सुकेले यस्तो काम त गर्दैन । अनि जस्ले गरे पनि यस्तो गरेको देखेपछि मनमा अनेक कुराहरु खेल्न थाल्दो रहेछ । त्यसो गर्ने असली पात्रसँग गाउँ समाज समुदाय र राष्ट्रका अनेक पात्रहरुको अनुहार मिसिएर दिमागमा नाच्न थाल्दो रहेछ ।
कुरा देवघाटकै हो । माघ दुई गते मध्यान्ह देवघाटको बेणीमा पुग्दा केही बाबाहरु बगरमा मस्त निदाएका थिए । अगाडी मुडाको आगो बलि रहेको थियो । मधुरो मधुरो घाम पनि थियो । बाबाहरु सह्रै निष्लोट भएर निदाएका थिए । उनीहरु जाँगदा दिउँसोको तीन बजि सकेको थियो । घाम साह्रो मलिन थियो । मुढो धेरै जलेर सकिएको थियो । सिरोठो चल्न सुरु भएको थियो । बाबाहरु जाग्दा चिसो फैलदै थियो । अलि बेर आगो तापे । बाबाहरु सुरमै देखिन्थे । गाँजाले सुरु हराएका जस्ता लागेनन् । गफ बढ्दै जाँदा आगोको राप भने घट्दै जान थाल्यो । एउटा गतिलो ज्वालाको आवश्यकता थियो । बाबाहरुले झोलाबा धमाधम ब्लाङकेट निकाले मुढामाथि राखे । राँको निस्कियो त्यसपछि ।
बाबाहरुले के गरे यस्तो वरपर बसेकाले अचम्म माने । बाबाहरु भने निस्फिक्री देखिए । त्यो बगरमा यसो खोज्ने हो भने मुढा सल्काउने झिँजा जति पनि पाइन्थे । उस्तै परे ठुलै दाउरा भेटिन्थे । त्यत्ति नगरेर बाबाहरुले जाडोको भरपर्दौ साथी ब्लाङकेट बालेर आगो तापे । नेपालीमा उखान छ घर पोले खरानीको के चिन्ता । दुई मिनेटको न्यानोका लागि दुई वर्ष खप्ने ब्लाङकेट डढाए बाबाहरुले ।
हुन त बाबाहरुले यस्ता ब्लाङकेट अरु पनि पाइहाल्छन् सित्तैमा । त्यसै पाउने मालको के चिन्ता । के वस्तुको के महत्व हो त्यो थाहा नभएपछि यस्तै विध्वंस गर्न मन लाग्दो हो । यस्तो मनोवृत्ति भएका पात्रहरु अनेक छन् । तपाइँहरुले पनि चिन्नु भएकै होला ?