जसका अगाडी भाषणको गर्नुको कुनै अर्थ नै छैन

जसका अगाडी भाषण गरेर कुनै अर्थ नै छैन । तर पनि मंचमा बसेकाहरु बोल्ने पालो आएपछि बेमतलबका कुराहरु बोलेको बोल्यै गर्छन् । यो विषयमा केही महिनाअघि नै लेख्ने मनस्थिती बनाएको थिए तर त्यत्तिकै भइ रहेको थियो । उबेलाको जस्तो अवस्था हिजो पनि सामना गर्नु परेकाले आज भने लेख्ने नै भए । नेपालमा चाहिएका बेलमा बोल्दा पनि मेसो नपाइ नपाइ बोल्ने गर्छन् मंचमा बसेका मान्छेहरु । तर बेला अवस्था र परिवेशले नमागे पनि फतफताउन पाएपछि लगातार फतफत गर्छन् महानुभावहरु ।
अव यसो भनिसकेपछि सिधै विषय वस्तु तर्फ नै लागौं । दुई महिनाअघि हो क्यो हो जिल्ला सुकुम्वासी समस्या समाधान समिति चितवनले जिल्लाका केही सुकुमवासीलाई जग्गाधनी पुर्जा दिने भएछ । अध्यक्षले हामीलाई १२ बजे बोलाउनु भयो । हामी एक बजे पुग्दा पनि कार्यक्रम सुरु भएको थिएन । पुर्जा लिने मान्छेहरु १० बजेबाटै आएर बसेका रहेछन् । पौने दुई बजे कार्यक्रम सुरु भयो । दलका प्रतिनिधिलाई मंचमा बोलाइयो । बोल्न पनि दिइयो ।
सना ठुला सवै दलका नेताले बोले । सुमुकवासीका विषयमा बोलेको सुन्न पाइएन तर देशको समयसामायिक अवस्थाको बोरेमा उसले उसलाई उसले उसलाई आरोप प्रत्यारोप लगाउने काम भयो । संविधान अनमिन हतियार र लडाकु व्यवस्थापनका बारेमा नै कुरा गरेर नेताहरुले । एकजना वृद्धले ति कुरा प्रति कुनै ध्याननै नदिए जस्तो लाग्यो । यसो हेरेको मंचभन्दा तल बसेका कसैले पनि नेताले के बोलेको छ त्यो ख्याल नराखेको देखियो । सवैजना आ आफ्नै धुनमा ।
कार्यक्रमका प्रमुख अतिथि सुकुमवासी समस्या समाधान आयोगका केन्द्रयि अध्यक्ष थिए उनी ठ्याक्कै एक घण्टा बोल्दा रहेछन् । फेरि सुकुमवासीको बारेमा बोल्ने हो र उनी माले पार्टीका नेता रहेछन् जगतबहादुर बोगटीदेखि प्रचण्डसम्मलाई गाली मात्रै गरे । अनि भाषण सकेपछि पुर्जा बाँड्ने बेला आयो । अघि दिक्क मानेर बसेका वृद्धलाई सुरुमै बोलाइयो । सय वर्ष नाघेका बुढा रहेछन् । कानै नसुन्ने । उनलाई एउटा पुर्जा लिन १० बजे बोलाएर बेफ्वांकमा चार बजेसम्म भाषण सुनाइयो । यो ठुलो अत्याचार हो कि होइन ?
अब यो दुई महिना अघिको कुरा भयो हिजोकै कुरा पनि गरि हालौं । हिजो कार्यक्रम वृद्धवृद्धाकै लागि भनेर थियो । युवा उमेरका हामी दुई चारजना पनि थियौं । वृद्धवृद्धाको हक अधिकारका लागि भनेर छलफल राखिएको थियो । दुईज्ना वृद्ध ९० कटेका थिए । उनीहरु कान पटक्कै नसन्ने । उता भर्खर ६० टेकेका पाकाहरु बोल्न पाएपछि बोलेको बोल्यै । ९० कटेकाले कानै नसुन्ने । अनि मान्छेको मुख चलि रहेको देखेर उदेक लाग्दो हो चिच्याएरै भन्थे 'खाई ठ्याम्मै केही सुनिएन ।' मेरो आडैमा बसेका ९३ वर्षका अर्का एकजना वृद्धले भने ' बाबू के कुरा गरेका हुन् यीनले ।'
तपाइँ जस्ताको हितका कुरा गरेका हुन् बा भने मैले । अव सुन्दै नसुनेपछि खै के के बोले के के भनेर निरासा व्यक्त गरे । अनि ति वृद्धहरु कार्यक्रममा बसीरहन नचाहेको बताए । चिया खाएर जानु होला भनेपछि मुहारमा चमक आयो । तर केही बेर कुर्दा पनि चिया नआएपछि जाँ भो भन्दै बाहिरीए खास्सा वृद्धहरु । कार्यक्रममा भाषण भने जारी नै रहयो । दिक्क मानेर वृद्धहरु बाहिर गएको लामै समय हुँदा पनि कार्यक्रममा वृद्धवृद्धाका अधिकार र अवस्था बारेमा लामै समयसम्म छलफल चलि रहयो ।