यो झरीमा रुझीयो बेस्सरी

वर्षायाममा नरुझ्ने कमै हुन्छन् । मानो खाएर मुरी उब्जाउने ध्याउन्नमा रहेका नेपालका किसानहरु झरीमा मज्जाले भिज्छन् । किसानै किसानले भरीएको नेपालमा यो झरीमा रुझीयो बेस्सरी भनेर गफ गरिहाल्नु पर्छ जस्तो लाग्दैन । नयाँ नौलो काम पो गफको विषय बन्छ । किसानको छोरो भएर रुझेको विषयमा कुरा गर्न थाल्नु अनावश्यक पनि हो । तर पनि यो वर्षाको एउटा रुझाइ यहाँ राख्नै पर्ला जस्तो लागेर केही लेख्ने जमर्को गर्दै छु ।
कुरा सुखद भने होइन । अस्ती असार ३० गते बिहानै हेटौंडा गइयो । नेपाल पत्रकार महासंघ चितवन शाखाका अध्यक्ष कृष्ण गिरीले जाउँ भनेपछि त्यहाँ भएको राष्ट्रियता सम्बन्धि बहसमा भाग लिइयो । राष्ट्रियताका बारेमा सीके लाल र खगेन्द्र संग्रौलाले तानेको बहसको रेखालाई सहभागिहरुले चाक्लो बनाउने मेसो गर्दा कार्यक्रम लम्बियो । दिउँसो दुई बजे सकिने भनेको कार्यक्रम चार बजे बल्ल बिस्रजन भयो ।
हिड्न लाग्दा हामील्ाई हेटौंडा ल्याउने अगुवा कृष्ण गिरी देखापरेनन् । कता गए छन् भनेर सोधी खोजी गर्दा उनी दुई बजे नै हेटौडाबाट हिडेको मानवअधिकारकर्मी मुकुन्द दहालले बताए । खै विषेश काम आइलाग्यो भनेर हिड्नु भएको हो भन्ने मुकुन्द जीको जवाफ आएपछि के किन भनेर बढी निधीखुदी गर्ने काम भएन । कृष्ण जी गएको हो भन्ने थाहा पाएपछि बाँकी रहेकाहरु भेला भएर खुरुक्क हिडियो । घर पुग्ने हतारोमा थिए सवै ।
भरतपुर आएपछि गाडीबाट नझर्दै एउटा फोन आयो जस्ले कृष्ण जी हतारिएर दौड्नुको कारण संकेत गर् यो । घर आइपुग्दा आएको अर्को फोनले कृष्ण जी हतारिएर किन हिड्नु परेको हो प्रष्ट गर् यो । कृष्ण जीको बुबाको निधन भएको खवर पछिल्लो फोनबाट थाहा भयो । यो खवर थाहा पाउदा झण्डै सात बजेको थियो । दाहसंस्कारका लागि सवै देवघाट पुगेको जानकारी पनि पाइयो । उता जाने होला नी भनेर रामबाबु सुवेदीको फोन आयो । जाने भन्ने निधो मैले दिए ।
ठिक्क जान लागेको पानी वर्ष न सुरु भयो । हाफ पाइन्ट र टि सर्टमाथि रेन कोर्ट लगाएकाले पानीले नरुझाउला भनेर वाइकमा हिडियो देवघाट तर्फ । रामबाबुलाई भेट्न चितवन पोष्ट दैनिकको कार्यालय नजिक पुग्दा पानी झनै दर्कियो । पानी आए पनि चाडै जाउँ भन्दै दुवै हिडियो छुट्टा छुट्टै वाइकमा । सहिद चोक नकाट्दै पानी पर्ने क्रम निकै तेज भयो । मोटरसाइकलको हेडलाइटले नछिचोल्ने अध्यारोले घेर्न थाल्यो । नगरपालिकाले गरेको वर्षे विकासले सडक सडक नभएर आहाल बनेको थियो । बेला बेलामा वाइक त्यही आहालमा चोबलिन पुग्दथ्यो । पोखरा बसपार्क नजिक पुग्दा पानी अति नै दर्कियो । आहालको संख्या पनि त्यता अत्याधिक रहेछ । निकै जोगिदा पनि दुईवटा खाल्डोमा परेर झण्डै पछारिएको ।
वाइक एक नम्वर गिएरमा छ । धेरै पानी पर् यो भने बुढा पाकाहरु आरीबाट खनाए जसरी पानी आयो भन्थे त्यस्तै तरिकाले वर्षियो आकास त्यो साँझ । सडक खोला जस्ता भए । जव वाइक देवघाट तर्फ मोडियो पानीको चुटाइ माथि जंगलको एकान्तमा देखा पर्ने अनेक थरि चित्र विचित्रका छाँयाको सन्त्रास थपियो । रुखमा टाँगिएका संकेत बोर्डहरु वाइकको हेडलाईट परेर टल्कदा मान्छे या जंगली जनावरको झल्को दिन्थे । ती बोर्डहरु भूत पिचास जस्ता लाग्थे । तीन किलो मिटर लामो त्यो जंगलमा लुटपाटका घटनाहरु पनि बेलाबेलामा हुने गर्दथे । लुटेराहरु नै हुन कि भनेर डर मान्नु पर्ने पनि भएको थियो । देवघाटको बाटोमा खोल्साहरु पनि छन् । पिच पार गर्दै त्यो खाल्सामा पानी अटेस मटेस गरेर बगेको थियो । त्यहाँबाट वाइक पार लगाउनु अर्को सकस थियो । घरबाट हिडेको झण्डै पौने घण्टामा बल्ल पुगियो देवघाट ।
यो सव हुँदा रेनकोर्टले पानी छेक्न सकेकै थिएन । शरिरको सवै भाग निर्थुक्क भिजेको थियो । देवघाटको नदी छेउमा बनाएको चितामाथि कृष्ण जीको बुवाको शव थिएन । पानीले दाहसंस्कार कार्यमा पनि बाधा दिएको रहेछ । रोपाइ गर्न छाडेपछि पानीमा भिज्ने कुरा छुट्दै आएको थियो । पानी दर्केका बेलामा कोठामा बसेर झ्यालबाट बाहिर हेरेर आनन्द लिन थालिएको थियो । झण्डै आठ १० वर्ष यता झरीले नछोएको ज्यान यस पटक भने जोगिएन ।