सिता बाँचेमा मानवता पनि बाँच्नेछ

तिहार ताका बान्ता नरोकिएपछि श्रीमान अक्कलबहादुर थापा मगरले सिताकुमारीलाई अस्पताल लगे । उनको दुवै मृगौलाले काम नगरेको अस्पतालले पत्ता लगायो । रोग हो उपचारपछि निको हुन्छ । तर उपचारका लागि मनग्य पैसा लाग्दो रहेछ । नेपाल खानेपानी संस्थानको भरतपुर शाखामा ज्यालादारीमा चौकीदारी काम गरेका ४० वर्षीय अक्कलबहादुरको साथमा भने जति पैसा त छदै छैन सहयोग गर्न सक्ने अरु आफन्त पनि कोही छैन । वि।स। २०६१ सालको वर्षामा जुगेडी डाँडामा रहेको घर पहिरोका कारण गुमाएका अक्कलबहादुर अचेल फेरि एउटा नमिठो आशंकाले सधै तस्रन थालेका छन् । जम्मा ३३ वर्ष पुगेकी सिता पैसाकै कारणले उपचार विहिन भएर कुनै अनर्थ निम्तियो भने उनी मात्रै एक्ला पर्ने होइन चार सन्तान मात्रै टुहुरा पर्ने होइनन् साच्चै मानवता पनि मर्ने छ ।
अब सितालाई बचाउने एक मात्र ओषति भनेको मानवता मात्रै हो । दुवै मृगौलाले काम नगरेपछि उपचारमा झण्डै छ लाख रुपैयाँ नाघ्ने देखिएको छ । महिनाको सात हजार रुपैयाँ नतखा बुझेर छ परिवारको गुजरा चलाएका अक्कलबहादुरलाई एक दुई पैसा सहयोग गर्ने कोही न कोही निस्कियो भने सितामायाको उपचार सम्भव छ । नत्र भने अरु कुनै उपाए छैन । तुरुन्त उपचारका लासिग ल्याउ भनेको हो डाक्टरले तर पैसा नभएकाले उनले अस्पतालबाट झिकेर विरामी सितालाई डेरामा राखेका छन् । अचेल सिता बोल्न सक्दिनन् । शरीरको रंग उडेको छ । केही सुन्निए जस्तो पनि देखिन्छिन उनी । छोरा छोरी आमा हेरेर टालाउँछन् । अक्कलबहादुरको ओठ तालु सुकेको छ । केही उपाए लाग्छ कि भनेर यता यता भौतारिन छाडेका छैनन् ।
कसैले भन्यो गरिवहरुलाई त सरकारले पनि सहयोग गर्छ । उनी गाविस गए सिफरिस ल्याएर जिल्ला प्रशासन पुगे । जिल्ला प्रशासनले कागज बनाइ दियो र जिल्ला जन स्वास्थ्य जाउँ भन्यो । जिल्ला जन स्वास्थ्यले काठमाडौंको बनस्थलीमा रहेको राष्ट्रिय मृगौला रोग केन्द्रमा गएरु एउटा सिफारिस ल्याएर आउँ भन्यो । केही होला कि भनेर विरामी श्रीमती र ५देखि १४ वर्ष उमेरका चारजना लालाबाला छाडेर उनी बनस्थली पुगे । कागजमा निवेदन लेखे त्यो निवेदन अस्पताल प्रशासनमा दर्ता गराए । अस्पतालले दर्ता शुल्क ५० रुपैयाँ लियो । अनि उनी सिफारिस गर्ने डाक्टरको कोठामा पुगे ।
त्यो मान्छेका अगाडी पुग्दा अक्कलबहादुरले ठुलो आशा राखेका थिए । यो गरिवलाई केही न केही अवश्य सहयोग मिल्छ भन्ने विश्वास लिएका थिए । सुकिला डाक्टर सफा मन्दिर भित्र रहेको चिटिक्क परेका देउता जस्ता लागेका थिए । मन्दिरको मूर्ती चल्दैन उनले देउता ठानेका डाक्टरले आँखा नचाउन थाले । उनलाई नियाले साच्चै देउताको नजर परेझै भयो उनलाई । डाक्टरले हात चलाए कलम समाए । उनको निवेदनको पछाडी केही लेख्न थाले डाक्टरले । अक्कलबहादुरलाई लाग्यो अव पक्कै केही शुभ हुने छ ।
लेखेर भ्याएपछि अक्कलको निवेदन उनैलाई थमाइ दिए डाक्टरले । निवेदन पछाडी नजर लगि हाले उनले । 'डाक्टरले लेखेका थिए यहाँ उपचार नगराएका हुनाले सहयोगको सिफारिस गर्न मिल्दैन ।' अक्कलबहादुर अक्कन बक्क भए । अग्लो न अग्लो घरबाट कसैले घुचेटेर तल खसाइ दिए जस्तो भयो उनलाई । उनको ठाउँमा आफुलाई राखेर एक पटक हामीले सोचौत यो बेलामा हामी भक्कानिएर रुने थियौं कि थिएनौं । जे होस अक्कलबहादुर सम्हालिए । काठमाडौंबाट हिजो मंसिर २१ गते साँझ पख मात्रै डेरामा आइ पुगेका छन् । उनले अब आशा गरेको ठाउँ भनेको समुदाय मात्रै हो । यहाँबाट पनि बनस्थलीको जस्तै व्यवहार भए अक्कलबहादुरको सवै गुम्ने छ । छोराछोरी टुहुरो हुने छन् अनि मानवता हराएको पक्का हुने छ यो देशमा ।