सबै जालान जस्तो छ

पूर्णबहादुर चेपाङले पनि बिहिबार राती प्राण त्यागे छन् । भरतपुर अस्पतालको शैयामा जीवनमा लागि गरेको चार दिनको संघर्षमा मृत्यु विजयी भयो । सोही अस्पतालमा उनले जीवन संगिनी गुमाए । जेठी छोरी त्यही आएर मरिन् । भाइ बुहारीलाई पनि चिकित्सकहरुले बचाउन सकेनन् । अस्पताल आएका मध्ये भाइ जीतबहादुरको जिवन र मृत्युको संघर्ष अझै बाँकी छ । अस्पताल नआउँदै पूर्णबहादुरका बा आमा र कान्छी छोरीको गाउँमै ज्यान गइसकेको थियो । हप्ता दिनको बीचमा एकै परिवारका सातजना स्वर्गे भए । उपचार हुँदै गरेको जीतबहादुर पनि बच्ला भन्ने आशा धेरैलाई छैन ।
पूर्णका बा ६५ वर्षीय बाबुराम चेपाङले जंगलबाट ल्याएको च्याउ पकाएर खाएपछि जीवनमाथि मृत्यु हावि हुन थालेको हो । अनि त्यो मृत्युलाई पराजित गर्न न गाउँको धामिले सक्यो न सहरको डाक्टरले । तत्काल उपचार नपाएका कारण मृत्युले गाल्दै ल्याएको शरिरलाई झनै थिलो थिलो बनाउने काम गर् यो भौगोलिक विकटताले । टाढाबाट अस्पताल आउँदा विषले शरिरको कोषकोषमा कब्जा जमाइ सकेको रहेछ । उपचारै नपाएर गाउँमा तीनजनाको इहलिला समाप्त भयो । उपचार गर्न भरतपुर आएका पाँचजना मध्ये चारजना अब कहिल्यै गाउँ फर्कने छैनन् । काठमाडौं अस्पताल टेकेका एकजना जीतबहादुरले फेरि लोथरको त्यो डाडापाखा टेक्ने हुन या होइनन् प्रतिक्षा गरौं । अनि उनको जीवनको कामना पनि गरौं ।
नौ महिने सन्सरबहादुरको काख र साथ सवै गुम्यो । उनकी आमा बा दुई दिदी सवै गए च्याउका कारणले । हजुर बुबा हजुर आमा र काकीलाई समेत यो बेलामा कालले निल्यो । अब यीनको स्याहार कस्ले गर्ला ? आमाको काख र पिताको छहारी त गुम्यो गुम्यो सहानुभूति दिनेहरु पनि नहोलान जस्तो छ । यो उमेरमा के विपति झेल्नु पर् यो त्यो बालकले । बालकको भाव शुन्य आँखाले गरेका धेरै आशा अपेक्षाहरु यो समाजले पुरा गर्न गाह्रो छ । सातसात जना बलवानहरुको केही जोर नचलेको यो समयमा त्यो बालकको विजोग हुन के बेर ।
बालकृष्ण थपलियालाई स्याब्बासी दिनै पर्छ । यस्तो सहयोगी मन भएकाहरु पाउन गाह्रो छ यो स्वार्थले भरिएको दुनियामा । पूर्व चितवनको भण्डार गाविसमा पर्ने मैदानी गाउँ पूर्वारीबाट अनकन्टार लोथरको कान्दामा उने विस २०५९ सालमा पाइला राखेका रहेछन् त्यहाँको कान्देश्वरी राष्ट्रिय प्राथमिक विद्यालयमा पढाउन । राजमार्गबाट १२ घण्टा पैदल हिडेर पुगिने त्यस्ता विकट गाउँमा मैदानबाट जाने शिक्षक गाउँलेहरुका लागि संसार बुझेको सर्वेसर्वा हो । इनारका भ्यागुतालाई बाहिर निकाल्ने सारथी हो । राम्रो चित्तले काम गरे उसले यो भूमिका पुरा गर्न सक्छ । बालकृष्णले त्यही गरे ।
च्याउ खाएर विरामी भएपछि धामी झाँक्रीको भर परेका गाउँलेहरुलाई गाली गर्दै डोकोमा बोकाएर अस्पताल झार्न उनको ठूलो भूमिका छ । अस्पताल ल्याएका धेरै बाँचेनन् तर उनले यो प्रयास नगरेको त्यति धेरै गाउँले मरेको खवर गुपचुप नै रहन्थ्यो । त्यो अनकन्टारमा अरु को पुग्ने । जनस्वास्थ्यले सोमबार पठाएको टोली शुक्रबारसम्म नफर्केको मात्रै होइन सम्पर्कमा पनि आएको थिएन रे । नफोन टिप्छ न दौडेर आउन मिल्छ । यस्तो ठाउँको राज्यको प्रतिनिधि भएर काम गरे शिक्षक बालकृष्णले । सवै भकाभक मर्न थालेपछि जीतबहादुरलाई लिएर काठमाडौं दौडेका यी कर्तब्यवान शिक्षकलाई राज्यले तक्मा दिनु पर्ने होइन र ? तर राम्रो गर्नेभन्दा विगार पार्नेले तक्मा पाएको यो देशमा यस्तो इच्छा के राख्नु ?
विरामीहरुको उपचारमा संलग्न चिकित्सक डा.विजय पौडेल भन्दै थिए उनीहरुले खाएको च्याउ साह्रै विषालु परेछ । विषको असर निकै भिजेपछि उपचारका लागि आएकाले बचाउन गाह्रो छ भन्ने उनको निचोड थियो । उपचारका लागि आएका एक बालिका र एक महिलाले प्राण त्यागेपछि बुधबार दिउसो उनले यस्तो निराशा पोखेका थिए । त्यसपछि दुई ज्यान गुमिसकेका छन् । जहाँ लगेर गरे पनि उपचार त्यही हो । डाक्टरले आशा मारेपछि हामीले कति नै भरोसा गर्न सकिन्छ र । त्यसैले च्याउ खाएका सबै जाने पो हुन कि भन्ने उसै दिनदेखि बढेको आशंका शुक्रबारसम्ममा आइपुग्दा झनै बलियो भएर गएको छ ।
च्याउ खाएर परिवारै सखाप भएको यो विवरणले संचार माध्यममा निकै चर्चा पाए । तर गाउँलेहरुलाई यसको कुनै अर्थ रहेनछ । चितवनकै पदमपुरमा जंगली च्याउ खाएर फेरि तीनजना विरामी परेका छन् । मेघिया महतो र उनका दुई छोराहरु लक्ष्मण र सुरजको भरतपुर अस्पतालमा उपचार हुँदै छ । चौविस घण्टा नबित्दै उपचारका लागि अस्पताल आइ पुगेकाले यस पटक मृत्यु पराजित हुने सम्भावना छ । तर च्याउ खाएका घटना दोहरीन छाडेनन् भने सचेत मानिने चितवनलाई के भन्ने ?